social media slet

Hoera voor de social media! Waar waren we toch in de tijd dat we niet wisten wat onze “beste vrienden” ieder moment van de dag aan het doen waren? Beste vrienden die je misschien eens, hooguit twee keer per jaar in de levende lijve mag zien delen hun ziel en zaligheid via toetsenbord en computerscherm. En ik doe helemaal mee met de gekte. Vroeger moest je nog uit de kleren om exhibitionist te zijn, maar tegenwoordig hoef je alleen maar je gedachten bloot te stellen aan iedereen die het maar lezen wil. Ik tweet op twitter, share what is on my mind op facebook, en blog er levenslustig op los. Dat mijn sociale leven toch een stuk minder spannend is geworden dan hij vroeger was, tja dat geef ik maar af op het feit dat ik nu moeder ben en mijn vrijheid toch heb moeten inleveren. Maar dat is niet helemaal waar, want feestjes geven doen we nog. Het verschil is, nu heeft niemand meer tijd heeft om naar de feestjes te komen. Iedereen heeft het te druk met geweldige sociale spellen als World of Warcraft.

Kotsend in het toilet van vrienden liggen na een avondje wild weerwolven van wakkerdammen lijkt er niet meer bij, want ook weerwolven doen we tegenwoordig ON LINE!!

Laat ik eerlijk zijn, ik mag graag in de aandacht zijn. Het moederschap is niet voordelig geweest voor mijn schoonheid of sexappeal en dus is het lekker veilig om via de computer me te profileren alsof ik weer twintig ben. En met mij velen anderen. Toch moet ik eerlijk zeggen dat een aantal mensen zich in een veld begeven waar ik me niet zo in kan vinden. Internet of sms flirts die ik als “sexten” heb horen omschrijven, gaan mij net iets te ver. Praten over wat je wel niet met elkaar zou willen doen… nee, ik ben erg van het communiceren, maar dit is niet mijn ding. Als het om sex gaat ben ik gewoon heel ouderwets. Ik wil er niet over praten, ik wil het gewoon doen. Laat dat sexten maar aan de experts over, ik blijf gezellig bij mijn eigen leest.

Als het nu al zo gesteld is met onze generatie, wat heeft Elora dan om naar toe te leven? We zijn nu al bezig met pesten op de msn, zelfs de pestkoppen van deze generatie kunnen het niet meer opbrengen om in levende lijve kindertjes meer in elkaar te ranselen. Alles moet digitaal.
Zullen we later slaapfeestjes mogen organiseren voor Elora, of moeten we dan maar een webcam aanschaffen en Elora de hele nacht in haar pyjama ervoor laten zitten? En dan maar hopen dat ze niet per ongeluk een pedofiel aan de lijn krijgt, want tja… internet is ook een speelveld voor de rovers.
Nu lijkt het alsof ik anti social media ben, maar niets is minder waar. Het brengt me heel veel genoegen om weer contact te hebben met mensen die ik dacht dat ik kwijt was uit mijn leven. Oude klasgenoten die al jaren in het buitenland wonen zijn ineens weer op mijn sociale kaart verschenen. En ook zijn mijn kansen als schrijfster nu toch wel weer vergroot doordat het internet de wereld een stuk kleiner maakt.

Heerlijk die “instant gratification” van zoekprogramma’s als google. Alle stof die mij op school ooit is aangeleerd en die inmiddels door mijn drukke afgeleide hersenen al lang weer is vergeten, kan ik met een paar klikjes gewoon weer terug vinden! Hoe heb ik ooit kunnen leven zonder de constante informatie golven die op me afkomen? Ik aanvaard de moderne tijd, maar heb stiekem zo nu en dan ook wel mijn bedenkingen.

Een begin moet er zijn

"Je zou eens moeten gaan bloggen" zei mijn man tegen me op een avond tijdens een van onze gezellige babbels. "Alsof ik daarop zit te wachten" wimpelde ik hem af, "Ik houd immers al een dagboek bij voor Elora (mijn dochter) en daar heb ik soms al moeite mee om dat bij te houden" Mijn man schudde zijn hoofd, "Ja maar daar schrijf je alleen maar dingen op over Elora en opvoeden enzo, het is misschien geen slecht idee om ook je andere gedachten eens op te schrijven". Zuchtend keek ik naar mijn nagels, "Daar had ik vroeger Life Journal voor, zal ik dat dan weer eens opstarten?"
"Life Journal is erg privé, als je ooit de moed hebt om wat te gaan publiseren kun je een blog ook op de CV zetten"... Dat was het winnende argument en vandaar dat ik nu gezellig aan het "bloggen" ben.

Ach en ik kan niet zeggen dat ik het stiekem niet leuk vind. Want net als vele andere mensen ben ik arrogant genoeg om te denken dat mijn mening interessant is en telt... of dat waar is is een tweede natuurlijk ;)

En natuurlijk heeft het ook iets exhibitionistisch, je laat andere mensen als het ware een kijkje nemen in je gedachtengang. Je stelt je geest bloot voor de massa. Maar als me dat niet had aangetrokken, had ik zeker geen schrijversziel gehad. Want een schrijver ben ik, of ik een goede schrijver ben, ach, vast niet, maar dat laat ik aan de lezer zelf over. Ik kan gaan smijten met clichés zoals: "Beauty is in the eye of the beholder", maar die kennen we nu zo langzamerhand wel. En ook Oscar Wilde laat ik even uit de mix.

Vanaf vandaag ben ik officieel een blogger... nu maar kijken waar dat naar toe leidt...